Web3 Projeleri için Yaygın Yüksek Riskli İşletim Modellerinin Analizi
Web3 alanında, bazı projeler düzenleyici sorumluluklardan kaçınmak için görünüşte zekice ama gerçekte tehlikeli olan bazı işletme stratejileri benimsemektedir. Bu makale, üç yaygın yüksek riskli işletme modelini analiz edecek ve potansiyel risklerini örneklerle açıklayacaktır.
"Hizmet Dışsourcing" Modelinin Tehlikeleri
Pek çok Web3 projesi, sorumluluk sınırlarını belirsizleştirmeye çalışarak, temel işlevlerini dış kaynak kullanmaya eğilimlidir. Ancak, düzenleyici kurumlar, yüzeydeki sözleşmelerden ziyade gerçek karar vericilere ve faydalanıcılara odaklanmaktadır. Eğer sözde üçüncü taraf hizmet sağlayıcıların proje ekibi ile menfaat ilişkisi veya kontrol ilişkisi içinde olduğu tespit edilirse, bu tür bir dış kaynak stratejisi ters tepebilir.
Örneğin, bir durumda, proje sahibi birçok tüzel kişilik kurup bazı işleri dışa aktarırken, denetim otoriteleri yaptığı incelemelerde ana kararların hala ana şirket tarafından kontrol edildiğini keşfetti. Bu tür bir "şekilsel ayrılma" yalnızca sorumluluktan kaçınmayı başaramamakla kalmadı, aynı zamanda düzenlemeden kaçınmanın kasıtlı bir kanıtı olarak görüldü.
Gerçekten etkili bir uyum stratejisi, projenin başında hangi işlevlerin dışarıdan temin edilebileceğini, hangilerinin içsel olarak üstlenilmesi gerektiğini ve sorumluluk sahiplerinin açıkça belirtilmesi gerektiğini net bir şekilde tanımlamalıdır.
"Birçok yerde kayıt + Dağıtık düğümler"in riski
Bazı projeler, küresel dağıtım düğümleri iddia ederek merkeziyetsiz bir imaj yaratmak amacıyla düzenlemenin daha gevşek olduğu ülkelerde kayıt olmayı seçiyor. Ancak gerçekte, bu tür yapıların çoğu hala yüksek derecede merkezi kontrol altındadır ve düzenleyici derinlemesine incelemelere karşı dayanıklı değildir.
Regülatörler, sınır ötesi soruşturmalarda öncelikle gerçek kontrol sahibinin bulunduğu yeri ve kritik eylemlerin gerçekleştiği yeri takip eder. Dağıtık düğümlerin teknik dağıtımı, operasyonun özünü gizleyemez. Son zamanlardaki bazı hukuki vakalar, kullanıcı etkileşimi veya altyapı dağıtımı varsa, düzenlemenin müdahale edebileceğini göstermektedir.
Bazı bölgelerdeki düzenleyici kurumlar, "gerçek yönetim yeri" ve "ana yöneticilerin gerçek ikametgahı" hakkında bilgi açıklanmasını talep etmeye başlamıştır; bu durum, "vatansızlık" iddialarının zor bir şekilde kurulabileceğini göstermektedir. Karmaşık bir şirket yapısı oluşturmak yerine, projenin gerçek kontrol sahiplerinin sorumlulukları ve denetim yükümlülüklerinin net bir şekilde belirlenmesi, hukuki riskleri daha fazla azaltabilir.
"Zincir Üzerinde Yayınlama ≠ İşletilmeyen" Yanılgısı
Bazı teknik ekipler, akıllı sözleşmelerin dağıtıldıktan sonra projeden "bağımsız hale geldiğini" ve teknik olarak hukuki sorumluluğun ayrılmasını sağlamaya çalıştığını düşünüyor. Ancak düzenleyici kurumlar bu "teknoloji sorumluluktan muafiyet" görüşünü kabul etmiyor.
Aslında, zincir dışı davranışlar, düzenleyici yargının sorumluluk belirlemesinin merkezidir. Kim pazarlama başlatıyor, kim yatırım yapıyor, kim dağıtım yollarını kontrol ediyor, bu faktörler kritik öneme sahiptir. Kodun yöneticisi olmasa bile, sözleşme rastgele çağrılabiliyorsa, proje ekibi hala token'ları tanıtıyorsa, teşvikler ayarlıyorsa, topluluğu yönetiyorsa veya finansman kabul ediyorsa, işletme kimliği ortadan kaldırılamaz.
Son dönemdeki bazı hukuki davalar ve düzenleyici açıklamalar, "davranış odaklı" değerlendirme mantığını vurgulamış ve zincir dışı tanıtım ve dağıtım yollarını önemli inceleme konuları olarak belirlemiştir. Özellikle KOL, airdrop ve borsa listelenmesi gibi yöntemlerle gerçekleştirilen "hareketlendirici ihraç" modeli, neredeyse tipik bir işletme faaliyeti olarak görülmektedir.
Sonuç
Regülasyonun odak noktası yüzey yapısından gerçek kontrol ilişkilerine kaydı. Web3 projelerinin gerçekten ihtiyaç duyduğu şey karmaşık yapı tasarımları değil, sorumluluk ve kontrol sınırlarının net bir şekilde tanımlanmasıdır. Riskleri "yapı oyunu" ile gizlemeye çalışmak yerine, baştan itibaren dayanıklı ve açıklanabilir bir uyum mimarisi kurmak daha iyidir.
View Original
This page may contain third-party content, which is provided for information purposes only (not representations/warranties) and should not be considered as an endorsement of its views by Gate, nor as financial or professional advice. See Disclaimer for details.
Web3 projeleri için üç yüksek riskli işletme modeli analizi ve vaka uyarıları
Web3 Projeleri için Yaygın Yüksek Riskli İşletim Modellerinin Analizi
Web3 alanında, bazı projeler düzenleyici sorumluluklardan kaçınmak için görünüşte zekice ama gerçekte tehlikeli olan bazı işletme stratejileri benimsemektedir. Bu makale, üç yaygın yüksek riskli işletme modelini analiz edecek ve potansiyel risklerini örneklerle açıklayacaktır.
"Hizmet Dışsourcing" Modelinin Tehlikeleri
Pek çok Web3 projesi, sorumluluk sınırlarını belirsizleştirmeye çalışarak, temel işlevlerini dış kaynak kullanmaya eğilimlidir. Ancak, düzenleyici kurumlar, yüzeydeki sözleşmelerden ziyade gerçek karar vericilere ve faydalanıcılara odaklanmaktadır. Eğer sözde üçüncü taraf hizmet sağlayıcıların proje ekibi ile menfaat ilişkisi veya kontrol ilişkisi içinde olduğu tespit edilirse, bu tür bir dış kaynak stratejisi ters tepebilir.
Örneğin, bir durumda, proje sahibi birçok tüzel kişilik kurup bazı işleri dışa aktarırken, denetim otoriteleri yaptığı incelemelerde ana kararların hala ana şirket tarafından kontrol edildiğini keşfetti. Bu tür bir "şekilsel ayrılma" yalnızca sorumluluktan kaçınmayı başaramamakla kalmadı, aynı zamanda düzenlemeden kaçınmanın kasıtlı bir kanıtı olarak görüldü.
Gerçekten etkili bir uyum stratejisi, projenin başında hangi işlevlerin dışarıdan temin edilebileceğini, hangilerinin içsel olarak üstlenilmesi gerektiğini ve sorumluluk sahiplerinin açıkça belirtilmesi gerektiğini net bir şekilde tanımlamalıdır.
"Birçok yerde kayıt + Dağıtık düğümler"in riski
Bazı projeler, küresel dağıtım düğümleri iddia ederek merkeziyetsiz bir imaj yaratmak amacıyla düzenlemenin daha gevşek olduğu ülkelerde kayıt olmayı seçiyor. Ancak gerçekte, bu tür yapıların çoğu hala yüksek derecede merkezi kontrol altındadır ve düzenleyici derinlemesine incelemelere karşı dayanıklı değildir.
Regülatörler, sınır ötesi soruşturmalarda öncelikle gerçek kontrol sahibinin bulunduğu yeri ve kritik eylemlerin gerçekleştiği yeri takip eder. Dağıtık düğümlerin teknik dağıtımı, operasyonun özünü gizleyemez. Son zamanlardaki bazı hukuki vakalar, kullanıcı etkileşimi veya altyapı dağıtımı varsa, düzenlemenin müdahale edebileceğini göstermektedir.
Bazı bölgelerdeki düzenleyici kurumlar, "gerçek yönetim yeri" ve "ana yöneticilerin gerçek ikametgahı" hakkında bilgi açıklanmasını talep etmeye başlamıştır; bu durum, "vatansızlık" iddialarının zor bir şekilde kurulabileceğini göstermektedir. Karmaşık bir şirket yapısı oluşturmak yerine, projenin gerçek kontrol sahiplerinin sorumlulukları ve denetim yükümlülüklerinin net bir şekilde belirlenmesi, hukuki riskleri daha fazla azaltabilir.
"Zincir Üzerinde Yayınlama ≠ İşletilmeyen" Yanılgısı
Bazı teknik ekipler, akıllı sözleşmelerin dağıtıldıktan sonra projeden "bağımsız hale geldiğini" ve teknik olarak hukuki sorumluluğun ayrılmasını sağlamaya çalıştığını düşünüyor. Ancak düzenleyici kurumlar bu "teknoloji sorumluluktan muafiyet" görüşünü kabul etmiyor.
Aslında, zincir dışı davranışlar, düzenleyici yargının sorumluluk belirlemesinin merkezidir. Kim pazarlama başlatıyor, kim yatırım yapıyor, kim dağıtım yollarını kontrol ediyor, bu faktörler kritik öneme sahiptir. Kodun yöneticisi olmasa bile, sözleşme rastgele çağrılabiliyorsa, proje ekibi hala token'ları tanıtıyorsa, teşvikler ayarlıyorsa, topluluğu yönetiyorsa veya finansman kabul ediyorsa, işletme kimliği ortadan kaldırılamaz.
Son dönemdeki bazı hukuki davalar ve düzenleyici açıklamalar, "davranış odaklı" değerlendirme mantığını vurgulamış ve zincir dışı tanıtım ve dağıtım yollarını önemli inceleme konuları olarak belirlemiştir. Özellikle KOL, airdrop ve borsa listelenmesi gibi yöntemlerle gerçekleştirilen "hareketlendirici ihraç" modeli, neredeyse tipik bir işletme faaliyeti olarak görülmektedir.
Sonuç
Regülasyonun odak noktası yüzey yapısından gerçek kontrol ilişkilerine kaydı. Web3 projelerinin gerçekten ihtiyaç duyduğu şey karmaşık yapı tasarımları değil, sorumluluk ve kontrol sınırlarının net bir şekilde tanımlanmasıdır. Riskleri "yapı oyunu" ile gizlemeye çalışmak yerine, baştan itibaren dayanıklı ve açıklanabilir bir uyum mimarisi kurmak daha iyidir.